Alam Mo Ba ang lolcat?

Ang lolcat ay hango sa salitang lol ("laugh out loud") at cat (pusa). Kilala ang lolcat sa pagkakaroon ng mga pusang "nagsasalita" na me baluktot na gramatika at sablay na baybay.

lol, pusa

Para sa 50% mamamayan ng Internet na pamilyar rito, ito ay nakakatawa. Para sa 45% online tambay na madalas itong makita, ito ay nakakaasar at nakakapikon sa kapalpakang itinuturo nito. Para sa natitirang 5% na ngayon pa lamang ito nakita - katulad ng aking kuya - ang oras ng inyong paglaya mula sa lunggang inyong kinasasadlakan ay nalalapit na.

Oras ng lumaya.

Ang lolcat ay isa sa naging paksang pinag-usapan namin ng aking matalik na kaibigan (pulitika at ang mga kasulukuyang pangyayari ang pinakamatinding paksa). Sa katuwaan ng aming talakayan kanina, naisipan kong ipagsama ang dalawa at gumawa ng bersyon ng lolcat na matatawag na sariling atin.

Bakit? Sapagkat hindi tayo dapat nagpapatalo.

Mabuhay tayo!

Itinatawag ko itong lolGMA, hango na rin sa salitang lol na dinugtungan ng GMA, o Gloria Macapagal-Arroyo.

(i-click upang lumaki ang maliit)








Ano ang masasabi mo sa lolcat?


E sa lolGMA?

Paano Mo Disiplinahin ang Iyong Pamangkin?

Ang aking pamangkin na isang taong gulang ay saksakan ng likot. Kapag pinipigilan siya ng sinuman sa kanyang naisin, siya ay dumudura. Isang bagay na hindi ko ikinatutuwa.

Ikaw, natutuwa ka?

Kahit sigawan siya ng ilang beses, giitan ng "No! Nononono!" ng makailang-ulit, o suhulan ng pagkain ("Cha! Cha!" na ang ibig sabihin ay "Kain! Kain!"), dudura at dudura siya.

Sabagay... kahit ako mapapadura e.

Madalas kaming magtalo ng batang ito, lalo pa't ayoko sa makukulit at hindi ako mahilig sa bata.

Pero mas gugustuhin mo bang ito ang kasama ng anak mo?

---

Isang talakayan:

Mama: Wag dudura bait, bad yan... No, no! Bad bad yan!

Pamangkin: (tigil sandali)

Mama: Ayaaaa -

Pamangkin: (dura)

Ako: Pwede na ba siyang silihan?

Gulay of love

Mama: Ano ka ba, bata pa yan, di naman niya alam ginagawa niya.

Ako: Tch. Kulit e. (napaisip sandali) Naaawa na ba kayo sa magiging apo niyo sa 'kin?

Papa: (tawa)

---

Paano ka magdisiplina? Naniniwala ka ba sa tough love?

O sa tough ten?

Nanghihinayang Ka Ba sa Buhok Mo?

Kanina pasado ala-una ng hapon ay sumuko na ako sa bagsik ng init. Kasama ang aking kapatid, pinuntahan namin ang nanay ng kanyang kaibigan upang magbawas.

Ng buhok.

Magaling ang ina ng kaibigan ng kapatid ko - palibhasa'y tagagupit sa Bench Fix Salon. Day off nya ngayon kaya kami ay kanyang pinaunlakan. Sa sobrang busisi nya, inabot siya ng halos kalahating oras sa pagtatabas ng buhok ng utol ko.

Mabusisi

Bukod sa mabusisi, nakakabilib siyang maggupit. Ginagawa niya ang paggupit sa labas ng kanyang bahay at napakaraming puno sa paligid nito - mahangin sa kanilang tinitirahan, at napakahangin din kanina nang naggugupit siya sa amin. Kapagdaka ay oras ko na. Napuwesto na ako sa isang backless na monobloc at, habang minamasdan ko ang mga kabataang naglalaro sa kalsada, ako'y kanyang ginupitan.

Liberal na monobloc

Ang pinakamahabang parte ng aking buhok ay umaabot sa aking bewang, kung kaya't napakainit ng pakiramdam kapag kasagsagan ng araw. Nakapanlilimahid at nakakainis, kaya naisipan ko na itong paputulan. Ang tanging bilin ko ay maigsi na madaling ayusin. Low maintenance, kumbaga, dahil wala akong pasensyang mag-ayos. Ang kinalabasan? Eto, nakaupo ako ngayon at pinagpipiyestahan ng mga hayup na lamok ang aking batok.

After party

Nagustuhan ko ang aking gupit, at gayon din ang aking mga magulang na matagal na akong inuudyok na magpagupit. Ang mga utol ko naman, lalo na ang mga utol kong babae, ay nanghihinayang sa haba ng buhok kong nawala. Ang turan ko, humahaba naman ang buhok. Ang sabi nila ay matagal pa yun. At naisip ko - bakit pa pinanghihinayangan ang buhok samantalang sila'y dead cells lamang? Bakit ba natin pinag-aaksayahan ng shampoo ang mga patay na parteng ito? Gumagamit pa tayo ng gel, mousse, laway... nagbo-blower pa o kaya'y nagpa-plantsa upang padiretsuhin ito kung ito'y kulot. Kung diretso naman, pinapakulot ito. Pinakukulayan rin ito ng tsokolate, pula, asul, tahel, at kung anu-ano pang kulay na ini-endorse ni Rainbow Brite.

At konti lang yun, ba!

Ang buhok ko ngayon ay hanggang baba na lamang. At ang sarap sa pakiramdam na walang kabigatan sa iyong balikat. Aba, mabigat kaya ang dumi at usok na kumakapit sa buhok mo. Yun nga lamang, lapitin talaga ako ng lamok noon pa, at ngayon ay may bago na silang tambayan.

Isipin mo na lang, me binubusog kang mga lamok at binubuhay!

Ikaw, nanghihinayang ka ba sa buhok mo kapag ito'y pina-iigsian mo?

Because there is no death, only a changing of worlds - and now hers is yellow and eternally free

(Break muna tayo, kaibigan)

Once upon a time in a land near and far, in a time where yours and ours are but dreams yet undreamed, in a place where here and there are but visions yet unclaimed, the greatest king who never reigned went down to his people and died.

This gentleman, this lord, this king now forever lost, set open the floodgates of tears of a people numbed by tyranny. For years these people had lived under an iron man's rule, for years they had fought for and lost their right to be free. For years they had stayed bound and silent, dying a slow death as their hope faded and disappeared. For years they were lost. For years they were dying.

In the death of the greatest king who never reigned, these people died.

And yet in death there was life. A dying ember gently, tenderly, steadily grew brighter until, three years later, it blazed into life. With the kiss of a mother, this flame grew bigger, bolder, all heat and light of burning, burning yellow. And the flames flickered, and the flames danced, casting yellow lights against the shadowed corners until there was no darkness but light, until there was no lie but truth, until there was no black but yellow, yellow, eternally yellow.

Yellow, the color of cowards. Yellow, the color of the sun. Yellow, the color that blinds with its harshness and truth, the color that glares with its heat and light. The color of the honest, the color of the brave, the color of the queen of the blue blue sky - the color that promises a brand new life.

And the wife of the greatest king who never reigned was all shades of yellow and light and truth. She was yellow, and fearlessly so. She was yellow, and truthfully so. She was yellow, and beautifully so.

In a kingdom where a lost child sought, it was the brightness of her yellow that he found. In a kingdom where a lost people grieved, it was the comfort of her yellow that she provided. In a kingdom where miracles were doubted and forgotten, she commanded tears of yellow from the lightening skies. She commanded armies of yellow in a voice so soft, she commanded courage before fear in a voice so gentle, she commanded truth in the face of lies in a voice so mild. She was the woman in yellow who commanded respect and love, the woman in yellow who respected and loved.

She was no princess, no queen, she was no experienced leader. She was simply the wife of the king who never was, simply the widow left with the task of continuing his fight. She was simply the mother of his daughters and son. Simply the mother of children who will no longer feel a father's love.

She was simply a mother.

And she was all a lost kingdom needed.

---

Once upon a time in a land near and far, in a time where yours and ours are not entirely distant, in a place where here and there are not entirely different, the greatest mother who ever reigned went up to her King and lived.

---

---

Maria Corazon "Cory" Cojuangco Aquino, the 11th President of the Philippines, died on August 1, 2009 at 3:18 am. She is laid to rest today at the Manila Memorial Park beside her husband, national hero Senator Benigno "Ninoy" Aquino, Jr.

Ano ang Pinakagusto mong Kontribusyon ni Tita Cory Sa Mundo?

Dahil kay Tita Cory, the color yellow ceased to be the color of cowardice - it became the color of courage.

Hanggang sa muli, Tita Cory!